θαυμάζω

θαυμαίνω

Θαυμακία
θαυμαίνω, s’étonner de, admirer, acc. Od. 8, 108 ; Pd. O. 3, 57 ; Callicrat. (Stob. Fl. 85, 17) ||
E Impf. poét. θαύμαινον, Hh. Ven. 84. Part. fut. épq. θαυμανέοντες [ᾰ] Od. 8, 108. Pass. prés. 3 pl. θαυμαίνονται, Callicrat. l. c.
Étym. θαῦμα.