θαυματοποιέω-ῶ

θαυματοποιΐα

θαυματοποιϊκός
θαυματοποιΐα, ας (ἡ) [ᾰτ]
1 art de faire des tours d’adresse, Plat. Rsp. 602d ; Isocr. 209c ||
2 au sens chrétien, miracle, Nyss. 3, 920, 956 Migne.
Étym. θαυματοποιός.