θεοπαράδοτος

θεοπάτωρ

θεοπειθής
θεο·πάτωρ, ορος (ὁ) [ᾰ] père de Dieu, surn. de David, d’où descend J.-C. Chrys. 6, 478.
Étym. θ. πατήρ.