θεόπεμπτος

θεοπέρατος

θεοπέταστος
θεο·πέρατος, ος, ον [ᾱ] envoyé par les dieux, Poèt. (D. Phal. 91) (θ. περάω ; sel. d’autres θεοτέρατος, accompagné de prodiges divins).
Étym. θ. τέρας.