θεοπειθής

θεόπεμπτος

θεοπέρατος
θεό·πεμπτος, ος, ον :
1 envoyé par la divinité, Arstt. Nic. 1, 9, 3 ; DH. 1, 14 ||
2 p. suite, extraordinaire, Lgs 3, 18 ; Artém. 1, 7.
Étym. θ. πέμπω.