θεραπευτέον

θεραπευτήρ

θεραπευτής
θεραπευτήρ, ῆρος (ὁ) [ᾰ] c. le suiv. Archyt. (Ath. 545f) ; Xén. Cyr. 7, 5, 65 ; Plut. Lyc. 11.