θεράπευμα

θεραπευτέον

θεραπευτήρ
θεραπευτέον [ᾰ] vb. de θεραπεύω, Xén. Mem. 2, 1, 28 ; Plat. Rsp. 408b, etc. ; Arstt. Rhet. Al. 30, 7.