θηέομαι-θηοῦμαι

E Prés. opt. 2 sg. θηοῖο, Il. 24, 418 ; part. ion. θηεύμενος, Hdt. 7, 146. Impf. 1 pl. épq. ἐθηεύμεσθα, Od. 9, 218 ; 3 pl. ion. ἐθηεῦντο, Hdt. 3, 136 ou θηεῦντο, Il. 10, 524 ; Od. 17, 64 ; Mosch. 12, 49. Dor. prés. θαέομαι [ᾱ] Pd. P. 8, 45 ; impf. 3 sg. θαεῖτο, Thcr. Idyl. 22, 200. Ao. impér. θάησαι, Anth. App. 213 ; inf. θαησάμεναι, Pd. P. 9, 62 (cf. θεάομαι et θάομαι 2).