θηλυγόνος

θηλυδρίας

θηλυδριώδης
θηλ·υδρίας, ου, adj. m. efféminé, Hdt. 7, 153 ; Luc. D. deor. 5, 3 ; en parl. d’animaux, Arstt. H.A. 9, 49, 3 ||
E Ion. -ίης, Hdt. l. c.
Étym. θ. ὕδωρ.