τιμωρέω-ῶ

τιμώρημα

τιμώρησις
τιμώρημα, ατος (τὸ) []
1 secours, protection, défense, Hdt. 7, 169 ||
2 châtiment, Plat. Leg. 866b, Rsp. 363e ||
3 p. suite, vengeance, Plut. M. 860a.
Étym. τιμωρέω.