τοκεύς
τοκήεσσατοκεύς, έως
(ὁ) celui qui engendre, père,
Hés. Th.
138, 155 ; Att. ; ἡ τοκεύς,
Eschl. Eum.
659, la mère ; au
plur. Hdt. 1,
122 ; 3, 52 ; Thc. 2, 44, etc. ; ou au duel,
Od. 8, 312, les
parents ; en parl. d’animaux,
Nic. Th.
620, Al.
576 ||
E Formes ion. et épq. pl. nom. τοκέες, Hdt. ll. cc. ; τοκῆες,
Od. 1, 170,
etc. ; gén. : τοκέων,
Il. 15, 660 ;
τοκήων, Il.
3, 140 ; Eschl.
Ag. 728 ;
duel τοκῆε,
Od. 8,
312.
Étym.
τίκτω.