τοκογλυφέω-ῶ

τοκογλύφος

τόκος
τοκο·γλύφος, ου () [] prêteur rapace, usurier avide (v. le préc.) Anth. 9, 570 ; Plut. M. 18e ; Luc. Nec. 11, V. auct. 23.
Étym. τόκος, γλύφω.