τραγῆ

τράγημα

τραγηματίζω
τράγημα, ατος (τὸ) friandise de dessert, régal, d’ord. au pl. Ar. Ach. 1091, Ran. 510 ; Xén. An. 2, 3, 15 ; Plat. Rsp. 372c ; au sg. Antiph. (Ath. 640d); Lyc. (DL. 2, 140); fig. DH. Rhet. p. 393.
Étym. τραγεῖν.