τρίδραχμος

τρίδυμος

τριδύστηνος
τρί·δυμος, ος, ον [ῐῠ] né d’un triple enfantement, d’où au plur. trois jumeaux, Empéd. (Plut. M. 906b); Démar. (Stob. Fl. 39, 32).
Étym. τρ. δύω ; cf. δίδυμος.