τρικότυλος

τρίκρανος

τρικράσπεδος
τρί·κρανος, ος, ον [ᾱ] à trois têtes, Soph. Tr. 1098 ; Eur. H.f. 611, 1277.
Étym. τρεῖς, *κρᾶνον.