τρίμορος

τρίμορφος

τρίμυξος
τρί·μορφος, ος, ον [ῐ]
1 à trois formes, ép. d’Hékatè, Chariclid. (Ath. 325b); Corn. 35, p. 208, 3 Osann ||
2 triple, en parl. des Parques, Eschl. Pr. 516.
Étym. τρ. μορφή.