τρυγητήρ

τρύγητος

τρυγήτρια
τρύγητος, ου ou τρυγητός, οῦ (ὁ) [ῠ]
1 récolte (moisson, vendange) Plut. M. 671d ; Luc. Philops. 22 ; Lgs 2, 1, 2 ; Jos. A.J. 2, 5, 2 ||
2 époque de la récolte, Thc. 4, 84 ; Th. H.P. 5, 1, 2 ; Gal. 13, 896, etc.
Étym. τρυγάω.