τυμπανοτερπής

τυμπανοτρίϐης

τυμπανοφορέομαι-οῦμαι
τυμπανο·τρίϐης, ου (ὁ) [ᾰῐ] seul. lat. tympanotriba, batteur de tambour comme les prêtres de Cybèle, c. à d. efféminé, Plaut. Truc. 2, 7, 49.
Étym. τύμπανον, τρίϐω.