ξενομανέω-ῶ

ξενοπαθέω-ῶ

Ξενοπείθης
ξενο·παθέω-ῶ [ᾰ] se troubler, s’effaroucher, Plut. Phil. 12, etc. ; M. 601c, 607e.
Étym. ξ. πάθος.