Ὠκεανίς

Ὠκεανῖτις

Ὠκεανόνδε
Ὠκεανῖτις, ίτιδος [ᾰῑτῐδ] adj. f. c. le préc. Anth. 4, 3, 54 ; Ὠ. θάλασσα, DH. 1, 3, l’Océan ; ἡ Ὠ. (s. e. γῆ) Str. 35, le rivage de l’Océan.
Étym. Ὠκεανός.