Ἤριννα

ἠρινός

ἠρίον
ἠρινός, ή, όν [ῐ] du printemps, Pd. P. 9, 82 ; Eur. Suppl. 448 ; Ar. Av. 683 ; neutre adv. ἠρινόν, Eur. fr. 318, 3 ; ἠρινά, Ar. Pax 800, au printemps.
Étym. contr. d’ ἐαρινός.