ἠρινός

ἠρίον

ἠριπόλη
ἠρίον, ου (τὸ)
1 tertre, d’où tombeau, Il. 23, 126 ; Dém. 1319, 27 ; Plut. Them. 4 ; Thcr. Idyl. 2, 13, etc. ||
2 excavation, Anth. 7, 180.
Étym. ἔρα.