Ὠκυπέτη

ὠκυπέτης

ὠκύπλανος
ὠκυ·πέτης, ου [ῠ] adj. m. au vol ou à l’essor rapide, Il. 8, 42 ; 13, 24 ; Hés. O. 210 ; Anth. 9, 19 ; fig. Soph. Tr. 1042 ||
E Dor. ὠκυπέτας [ᾱ] Soph. l. c.
Étym. ὠ. πέτομαι.