ὤμοσα

ὠμόσιτος

ὠμοσπάρακτος
ὠμό·σιτος, ος, ον [ῑ]
1 qui mange cru, d’où sauvage, féroce, Eschl. Sept. 541 ; Eur. Ph. 1025, Bacch. 338 ||
2 pass. mangé cru, Lyc. 654.
Étym. ὠμός, σιτέομαι.