ὠμοτάριχον

ὠμοτάριχος

ὠμότης
ὠμο·τάριχος, ου (ὁ) [ᾰῑ] chair de poisson (particul. de thon) salée toute crue, saline crue, Com. (Ath. 117c, 133c, 135a); Diosc. 2, 23.
Étym. ὠμός, τάριχος.