ὠμότης
ὠμοτοκέω-ῶὠμότης, ητος
(ἡ)
I crudité, c. à d. :
1 verdeur d’un fruit non
mûr, Arstt. Meteor. 4, 3, 4 ;
Th. fr. 7, 4
||
2 crudité d’un aliment,
au plur. Plut.
M. 661b ; Diosc. 3, 1 ||
II dureté, cruauté,
inhumanité, Eur. Ion 47 ; Xén. Cyr. 4, 5, 19 ; Isocr.
64a ;
227e,
etc. ; au plur.
Luc. V.H.
1, 3.
Étym.
ὠμός.