Ὠρεός

ὠρεσίδουπος

ὡρεσιδώτης
ὠρεσί·δουπος, ος, ον [ῐ] qui fait du bruit sur les montagnes, qui fait retentir les montagnes, Anth. 9, 524 conj. p. ὠρεσίλοιπος.
Étym. poét. p. *ὀρεσίδουπος, de ὄρος, δουπέω.