ὠτακίς

ὠτακουστέω-ῶ

ὠτακουστής
ὠτακουστέω-ῶ [] prêter l’oreille, chercher à entendre, espionner, Hdt. 8, 130 ; Xén. Cyr. 5, 3, 56 ; 8, 2, 10 ; Dém. 434, 4 ; avec l’acc. Pol. 31, 21, 1.
Étym. ὠτακουστής.