Ἀλκιμέδων

Ἀλκιμένης

Ἀλκιμίδης
Ἀλκι·μένης, ους (ὁ) [ῐ] Alkiménès, h. Xén. Hell. 4, 4, 7 ; Arstt. Mir. 96, etc. ||
E Gén. poét. -εος, Anth. 7, 656 ; acc. -ην, Anth. 11, 382.
Étym. ἀλκή, μὲνος.