Ἀριστοκλῆς
ἀριστοκρατέομαι-οῦμαιἈριστο·κλῆς, έους
(ὁ) [ᾰ]
Aristoklès, h. Thc. 5, 16, etc. ||
E Poét. Ἀριστοκλέης,
Anth. 7, 60,
etc. ; gén.
poét. -ῆος, A.
Pl. 4, 220 ; gén. att. -είους,
CIA. 2, 804,
a, 5 (334 av.
J.-C.) ; acc. att. -ηα, CIA. 3, 1527.
Étym.
ἄ. κλέος.