Δηϊκόων

Δηϊλέων

Δηΐμαχος
Δηϊ·λέων, οντος (ὁ) [ῐ] Dèïléôn, h. A. Rh. 2, 958 ; Q. Sm. 10, 111.
Étym. δήϊος, λέων.