Δηϊλέων

Δηΐμαχος

Δηϊόκης
Δηΐ·μαχος, ου (ὁ) [ῐᾰ] Dèïmakhos, h. A. Rh. 2, 957 ; Plut. Lyc. 23 ; Anth. 9, 215, etc.
Étym. δήϊος, μάχη.