Ἰταλίς

Ἰταλιώτης

Ἰταλιωτικός
Ἰταλιώτης, ου [ῑᾰ] adj. m. Italiote, particul.
1 en parl. de pers. Italien de la Grande-Grèce, Hdt. 4, 15 ; Thc. 6, 90 ;7, 87 ; Plat. Eryx. 393d, etc. ||
2 en parl. de choses, italique, Thém. Or. 4, 54a.
Étym. Ἰταλία.