ὁρμάω-ῶ

Ὀρμενίδης

Ὀρμένιος
Ὀρμενίδης, ου (ὁ) [ῐ] fils d’Orménos, Il. 9, 448 ; 10, 266 ; Od. 15, 413 ; au plur. Call. Cer. 76.
Étym. Ὄρμενος.