Συρακόσιος
ΣυράκοσσαιΣυρακόσιος, α, ον
[ῠᾱ] dor. et anc.
att., de Syracuse, Pd. O. 1, 35, etc. ; Thc. 6, 52, etc. ; Ar. fr. 3 ; Xén. Hell. 2, 3, 5, etc. ||
E Ion. Συρηκόσιος,
Hdt. 3, 125,
etc. ; Anth.
5, 192, etc. ;
ἡ Συρακοσία, Thc. 6, 52, le territoire
de Syracuse ; cf. Συρακούσιος. Dans les inscr.
att. Συρακόσιοι (avec ο, non avec ου ; avec un seul σ,
non Συρακοσσ-)
CIA. 2, 52, 36
(368 av. J.-C.), v. Meisterh. p. 21, 22 ; 75,
12.
Étym.
Συράκοσαι.