Ταραντῖνος
ταραξικάρδιοςΤαραντῖνος, η, ον
[τᾰῑ] de Tarente, Tarentin, Hdt. 3, 138, etc. ; Str. 261 ; Plut. Marc. 21, etc. ; Anth. 7, 372, etc. ;
Arstt. fr.
548 ; subst. ὁ
Τ. cavalier d’un corps de cavalerie légère, El. tact. 2, 13 ;
Arr. Tact.
4, 5 et 6 ; ἡ
Ταραντίνη (s. e. γῆ) Str. 254, 280 ; Anth.
14, 4, le territoire de Tarente.
Étym.
Τάρας.