Θηϐαῖος, α, ον :
I adj. de Thèbes, Thébain, Hdt. 5, 79 ; Soph. O.C. 406 ; Eur. Andr. 1, Bacch. 852 ||
II subst. οἱ Θηϐαῖοι, les
Thébains :
1 habitants de Thèbes (en
Béotie) Od. 10,
492 ; Hdt. 1,
61, etc. ; Xén. Hell. 5, 4, 46, etc. ||
2 habitants de Thèbes (en
Égypte) Hdt. 2,
42 ||
E Gén. plur. dor. Θηϐαιᾶν,
Eur. Ph.
1717 ; acc. fém.
plur. poét. Θηϐαΐας, Soph. Ant. 1135.
Étym.
Θῆϐαι.