Θηρίκλειος

Θηρικλῆς

Θηρίμαχος
Θηρι·κλῆς, έους (ὁ) Thèriklès, potier, Com. (Ath. 470, 471) ; Luc. Lex. 7.
Étym. θήρ, κλέος.