Τίσανδρος
ΤίσαρχοςΤίσ·ανδρος, ου
(ὁ) [ῑ]
Tisandros h. Hdt. 5, 66, etc. ; Plat. Gorg. 487c, etc. ||
E Dans les inscr. att. Τείσανδρος, CIA.
1, 446, 11 (5e siècle av. J. C.),
etc. ; v.
Meisterh. p. 144, 6. Sur le
rad. τει- du
verbe τίνω, v.
ce mot.
Étym.
τίω, ἀνήρ.