ἀεροφοίτας

ἀεροφοῖτις

ἀερόφοιτος
*ἀερο·φοῖτις, seul. ion. ἠερο·φοῖτις, ιδος (ἡ)
1 qui habite les ténèbres (Érinys) Il. 9, 571 ; 19, 87 ||
2 qui traverse les airs, Orph. H. 8, 2.
Étym. ἀήρ, φοιτάω.