ἀνεπιθόλωτος

ἀνεπιθύμητος

ἀνεπικαλύπτως
ἀν·επιθύμητος, ος, ον [ῡ] sans désirs, sans passions, Clém. 632 ; Stob. Ecl. 2, 302.
Étym. ἀν-, ἐπιθυμέω.