ἀνυπόδητος

ἀνυπόδικος

ἀνυπόθετος
ἀν·υπόδικος, ος, ον [ῐ] non exposé à un procès : τὸ ἀνυπόδικον, Plut. Cato mi. 11, l’impunité.
Étym. ἀν-, ὑ.