Ἀριστέας

ἀριστεία

Ἀριστείδης
ἀριστεία, ας (ἡ) [ᾰρ] supériorité, d’où vaillance, Soph. Aj. 443 ; au pl. hauts faits, exploits, Plat. Leg. 942d ||
E Ion. -είη, Anth. 7, 312.
Étym. ἀριστεύω.