ἀσπάλαξ

ἀσπαλιεύς

ἀσπαλιευτής
ἀσπαλιεύς, έως (ὁ) [πᾰ] pêcheur, Nic. Opp. ||
E Formes ion. : acc. sg. -ῆα, Opp. H. 4, 46 ; nom. pl. -ῆες, Nic. Th. 704 ; Opp. H. 2, 661 ; C. 1, 74.
Étym. ἄσπαλος.