ἀσπιδιώτης

ἀσπιδόδηκτος

ἀσπιδόδουπος
ἀσπιδό·δηκτος, ος, ον [ῐ] mordu par un aspic, Diosc. 2, 36.
Étym. ἀσπίς, δάκνω.