βαρυϐρώς

βαρύγδουπος

βαρύγλωσσος
βαρύ·γδουπος, ος, ον [ᾰ] qui fait un bruit retentissant, en parl. de Zeus, Pd. O. 6, 81 ; 8, 44 ; des vents, Pd. P. 4, 210 ; Anth. 9, 674 ; de la mer, Mus. 270.
Étym. Cf. βαρύδουπος.