βαρυηκοΐα

βαρυήκοος

βαρυηχής
βαρυ·ήκοος, ος, ον [ᾰῠ]
1 qui a l’ouïe dure, Arét. 307, 8 ||
2 qui produit la dureté de l’ouïe, Hpc. 50, 34 ; 1247a ; Phil. Sext.
Étym. β. ἀκούω.