διαγαληνίζω

διαγανακτέω-ῶ

διαγανάκτησις
δι·αγανακτέω-ῶ [ᾰγᾰ]
1 être transporté d’indignation, Dém. 833, 17 (var. ἀγανακτεῖν) ; Plut. M. 74a, 471f ||
2 s’irriter, s’exacerber, t. de méd. Orib. 1 Mai.
Étym. fut. -ήσει, et ao. inf. -ῆσαι.