διαπυκτεύω

διαπύλιον

διαπυνθάνομαι
δια·πύλιον, ου (τὸ) [ῠ] droit qu’on payait à la porte (d’une ville), droit de péage, Arstt. Œc. 2, 14.
Étym. διά, πύλη.