δρυόεις

δρυοκοίτης

δρυοκολάπτης
δρυο·κοίτης, ου [ῠ] adj. m. qui vit (litt. qui couche) dans les chênes, ép. de la cigale, Anth. 7, 190.
Étym. δρῦς, κοίτη.